De lijst van Werelderfgoederen van de Unesco omvat gebieden of objecten die een onvervangbaar onderdeel van het culturele of natuurlijke werelderfgoed vormen. In 1972 werd het Werelderfgoedverdrag opgesteld om bijzondere bescherming te bieden aan locaties die door hun universele waarde in aanmerking komen voor behoud als onderdeel van het werelderfgoed voor toekomstige generaties. In 1977 werd het verdrag door Noorwegen geratificeerd en er staan zeven Noorse monumenten op de lijst.

Bryggen in Bergen

In de late middeleeuwen was Bryggen (de kade) in Bergen een centrum van levendige internationale handelsactiviteiten. De karakteristieke parallelle rijen huizen met puntgevels langs de waterkant zijn een uiting van een architectonische stijl die bijna 900 jaar stand heeft weten te houden. De percelen op Bryggen bestonden uit een of twee lange rijen huizen met een gemeenschappelijke steeg. Ze combineerden de functies van woon- en pakhuis. Ieder perceel had een eigen kade met een pakhuis en een wipkraan. Pas aan het begin van de 20e eeuw kwam een einde aan het traditionele gebruik van Bryggen. Door de opkomst van andere handelsrelaties en nieuwe communicatiemiddelen kwam een einde aan een levensstijl die 700-800 jaar had stand gehouden.

De mijnstad Røros

                   

De structuur en bebouwing van de stad weerspiegelen de bestaansgronden van de gemeenschap – landbouw en mijnbouw. De mijnbouw in Røros begon in 1644 en de mijnen waren tot 1977 continu in bedrijf. De nederzetting groeide uit langs de rivier Hitterelva, die de energie voor de koperfabrieken leverde. In 1678 brandde de stad grotendeels af en een jaar later was dit opnieuw het geval. Toen de stad herbouwd werd, hielden de planologen het ruitvormige stratenpatroon uit de Renaissance aan. De bebouwing van Røros heeft zich langzaam en zonder verdere drama's verder ontwikkeld en de gebouwen in de stad illustreren ontwikkelingen vanaf  de 18e eeuw tot heden. 

Rotstekeningen van Alta

    

In Alta is een belangrijke verzameling rotstekeningen te vinden, die bezoekers inzicht bieden in het leven en het wereldbeeld van de mensen die daar 6000 jaar geleden leefden. In 1973 werden bij toeval de eerste rotstekeningen in dit gebied ontdekt. Sindsdien zijn op vijf verschillende locaties in totaal zo'n 3.000 rotstekeningen gevonden. De afbeeldingen zijn gedurende een lange periode ontstaan. De oudste tekeningen werden meer dan 6200 jaar geleden in de rotsen gebeiteld, terwijl de jongste 2500 jaar oud zijn.

De staafkerk van Urnes

                   

De staafkerk van Urnes neemt een unieke plaats in te midden van de 28 resterende staafkerken in Noorwegen zowel wat betreft de architectuur als de stijlgeschiedenis. De kerk werd in de tweede helft van de 12e eeuw gebouwd als een privé-kerk voor een machtige familie in Urnes en is een van de oudste en best bewaarde staafkerken van Noorwegen. De kerk heeft uitzonderlijk mooi houtsnijwerk dat getuigt van de grote vakbekwaamheid van de bouwers, en het interieur van de kerk is bijzonder rijk versierd.   De bouwlieden waren kennelijk op de hoogte van de destijds gangbare internationale trends op het gebied van architectuur en wisten deze op ingenieuze wijze om te zetten van steen in hout.

De Vega-archipel

                   

Dit 1037 vierkante kilometer grote gebied bestaat uit een open cultuurlandschap met talloze eilanden, rotseilandjes en scheren. In dit gebied is de afgelopen tienduizend jaar vangst en visserij bedreven. Vanaf het moment dat de eerste eilanden werden bewoond, ontstond er een karakteristiek landschap als gevolg van de wisselwerking tussen de vissende boeren en de onherbergzame, maar rijke natuur.

Het West-Noorse fjordenlandschap

                   

De Geirangerfjord en de Nærøyfjord vormen samen het werelderfgoed West-Noors fjordenlandschap. Deze twee spectaculaire fjorden zijn typische voorbeelden van het klassieke fjordenlandschap en bieden unieke natuurervaringen. De menselijke invloed is gering en buiten de bebouwde gebieden hebben er geen grote technische ingrepen plaatsgevonden in de fjorden. Samen vormen ze dan ook het grootste ongerepte fjordengebied van Noorwegen en internationaal gezien kennen ze hun gelijke niet.

De geodetische boog van Struve
De geodetische boog van Struve was de eerste, grootschalige wetenschappelijke opmeting in Europa. De meting vond plaats tussen 1816 en 1852 onder leiding van Friedrich Georg Wilhelm Struve. De geodetische boog van Struve neemt een belangrijke plaats in in de geschiedenis van de aardwetenschap. Het werelderfgoed bestaat uit 34 punten in de 10 landen die de geodetische boog doorkruist; Noorwegen, Zweden, Finland, Rusland, Estland, Letland, Litouwen, Wit-Rusland, Moldavië en Oekraïne.

Bron: het Noorse Directoraat voor Cultureel erfgoed